525

Χάιδεψα το γατάκι της, μου 'πε να συνεχίσω.
Το φίλησα πολύ γλυκά - "Μη σταματάς! Θα χ..."

Συνέχισα ακάθεκτος, ήτανε μαυρομάτα,
μετά από είκοσι λεπτά είπε ευτυχώς "Σταμάτα!"

"Στράβωσε το σαγόνι μου..." της είπα μουδιασμένα,
μα χάρηκα σαν σκέφτηκα "ήρθε η σειρά μου εμένα".

Αμέσως το μονόκαννο πετάχτηκε στα ύψη.
Το άρπαξε και σκέφτηκα "για δες που θα το γλ..."

Δεν ξέρω τι σκεφτότανε, ίσως ν' αυτοκτονήσει,
γιατί εν τέλει το έπεισε να την πυροβολήσει.

Κι ενώ το όπλο έβγαζε άσπρο καπνό ακόμα,
η κοπελιά, που ήτανε βεβαίως γαλαντόμα,

στηρίχτηκε στα τέσσερα και γύρισε με νάζι:
"Κόπιασε στη φωλίτσα μου, εκτός κι αν σε πειράζει."

"Ο χρόνος με μαλάκωσε, σκληρός δεν είμαι πλέον..."
"Σκύψε λιγάκι και θα δεις κάτι πολύ ωραίον.

Θ' αλλάξεις γνώμη και θα ρθεις κοντά μου να φωλιάσεις
και την καραμπινούλα σου πάλι θα την αδειάσεις."

Το όμορφο γατάκι της πασπάτεψα λιγάκι.
Το έβλεπα και χάζεψα σαν να 'μουνα παιδάκι.

"Εν τέλει τι αποφάσισες; Στην πόρτα θε να μείνεις;"
μου είπε λίγο ειρωνικά, και μ' έπιασε εξ απίνης.

Την καραμπίνα άρπαξα, τη γέμισα με βόλια,
πάνω στην τίγρη χίμηξα, τη σκότωσα τη δόλια.

Η καραμπίνα χάθηκε εκεί μέσα στη φωλίτσα.
Κοτζάμ ντουφέκι ήτανε και έγινε ελίτσα.

Ξάπλωσε με την πλάτη της απάνω στο κρεβάτι,
τα πόδια διάπλατα άνοιξε και μου 'κλεισε το μάτι.

"Άσε με να ξεκουραστώ, αχόρταγη γυναίκα!
Ένα πουλάκι είναι αυτό, κι όχι μπαζούκες δέκα."

"Οι σφαίρες κι αν τελειώσανε, σου δέθηκαν τα χέρια;
Κατάπιες τη γλωσσίτσα σου; Για αρχίνα νταραβέρια!"

Τη μοίρα μου τη δέχτηκα. "Όλα ας γίνουν σκόνη..."
Μα ένιωσα το μονόκαννο που άρχιζε να φουσκώνει.